Het ambacht vraagt geduld en taalkennis. Met name van de moedertaal, zegt de Italiaanse Claudia Di Palermo die op dit moment aan Cliënt E. Busken van de onlangs overleden Jeroen Brouwers werkt. “Ik publiceer artikelen in het Nederlands, maar vertaal er uit, nooit naar. Alleen in het Italiaans kan ik mijn eigen voorkeuren laten varen en schrijven als iemand anders dan mijzelf. Dan vertaal ik vanuit de buik: hoe voelt en klinkt het?”

Aan een schrijver als Brouwers heeft ze in dat opzicht een flinke kluif. “Hij excelleerde in hoe het er staat: het ritme van de zinnen en de specifieke woordkeus zijn belangrijk. Dat maakt het moeilijk. Ik begin er bijna tegenop te zien.”

Toch zijn dit de klussen waar Di Palermo van houdt. “Het is bij mij geen lopendebandwerk. Ik kies mooie, maar dus ook moeilijke boeken uit; de kersen op de taart. Dan is de vertaling een voortdurende zoektocht naar de juiste toon.” Zonder hulp van de Nederlandse schrijver, want die zijn het Italiaans doorgaans niet machtig. “Een uitzondering daargelaten begrijpen de auteurs mijn versie niet. Dat heeft voordelen. Stel dat ik mij voortdurend zou moeten verantwoorden: waarom heb ik het zus en niet bijvoorbeeld zo gedaan? Tegelijkertijd is het ook jammer. Soms zou ik een schrijver graag laten zien wat voor moois ik ervan heb gemaakt.”

………………

Di Palermo wil niet met de auteur worden gelijkgesteld. ‘Om de simpele reden dat ik te vervangen ben, maar de auteur niet. Maar mijn naam op het omslag? Ach, daar zeg ik geen nee tegen.’ Goede vertalers mogen dan onzichtbaar zijn, anoniem toch zeker niet.

Lees het hele artikel van Marijn Slijper op de website van het Parool.